Ամենաճշմարիտ քրիստոնյան հայանուն թափոնն է: Երբ ինքնամոռաց պնդում է, որ Էրզրումից մինչև Հադրութ Քոչարյանն է հանձնել, ակամա կասկած է ընկնում մեջդ ու խնդրում ես ասել, թե այդ ե՞րբ ու որտե՞ղ է տեսել, որ Քոչարյանը հող է հանձնել:

Սիրելի բարեկամներ Ազգովին, շատ դժուար օրերու մէջ ենք։ Ճնշուած, հոգեպէս եւ ֆիզիքապէս բեռնաւորուած՝երբ յոյսի նշոյլներ շատ չեն երեւնար ազգային մեր կեանքի ներկայի եւ երեւի մօտակայ հորիզոնէն անդին։ Արցախի մեր քոյրերուն եւ եղբայրներուն կրած տառապանքը մեծ է։ Բաւարար է նայիլ նկարներուն, մանուկներուն արցունքներուն եւ իրենց անմեղ աչքերուն եւ չի յուզուիլ...։ Ու տակաւին տագնապիլ...։

Դուք չհասկացաք ամենապարզը` էս պատերազմը չի ավարտվում Արցախում ու չի ավարտվելու սահմանին: Այս պատերազմը վերջնական կավարտվի Երևանում կամ Բաքվում։

Նժդեհն էր ասում. «Սեփական դժբախտութիւնները արտաքին պատճառներին վերագրելը հիվանդ դժբախտների առաքելությունն է»։

Այսպիսով, մեր սերունդը նույնպես ականատես եղավ հայ ժողովրդի հերթական գաղթին և ցեղասպանությանը։ Ո՞վ կսպասեր, որ այն սահմռկեցուցիչ պատմությունները, որ լսել էինք մեր մեծերից, 21-րդ դարում, մեր աչքի առաջ կկրկնվեն, և մենք, իբր ունենալով պետություն, զինված ուժեր՝ անօգնական, ընդամենը դիտորդի կարգավիճակում կլինենք։ Եթե, ավելի քան 100 տարի առաջ, ցեղասպանություն կազմակերպիչներն ու իրականացնողները երիտթուրքերն էին, ապա այսօր կազմակերպիչները քպ-ական երիտհայերն են, իրենց գարշապետի գլխավորությամբ, իրականացնողները՝ նրանց դաշնակից ադրբեջանցիները։

Հայ իրականության մեջ այլևս գոյություն չունեն քաղաքական միտք, քաղաքական կուսակցություն, քաղաքական գործիչ անվանվածները. այս բոլորն այլևս մեռյալ են և շպրտված աղբանոց:

Էս խառը օրերին մի բան եմ ուզում հորդորել գործընկերներիս, հանրային մտքեր հնչեցնող, ձևավորողներին․ Հարգելիներս, ժողովուրդը, քաղաքացին շփոթված է, շատ չի հասկանում՝ որը որից հետո է, դեռ այդպես էլ իր մեջ չի ձևակերպել՝ ով է մեղավոր, ինչ պետք է անի իր մասով և այլն, խառը մտքեր են ասում, գրում, կարդում, և մենք էստեղ լուրջ առաքելություն ունենք։

Մինչև չփոխվի իշխանությունը, մեր նկատմամբ վերաբերմունքը չի փոխվի։ Այս իշխանության ամեն օրը մենք վճարել ու դեռ վճարելու ենք տարածքներով ու զոհերով։

Աշխարհում տեղի ունեցող բոլոր լուրջ ու էական բաները տեղի են ունենում ուժերի ու շահերի դաշտում։

Պետք չէ՛ հուսալքվել ու հանձնվել: Պետք է համախմբվել ու նախ հանձնել հանձնողին, իսկ հետո համախմբվել Պետության, Բանակի, վստահելի Գերագույն գլխավոր հրամանատարի շուրջ և լծվել դաժան, բայց այլընտրանք չունեցող Պայքարի: Սա է ճանապարհը, այլ ճանապարհ գոյություն չունի, զի թուրքը երբե՛ք կանգ չի առնելու, մինչև չվերացնի մեր տեսակը՝աշխարհի, որ «ապահով» հատվածում էլ լինենք: